علی کوچولو وباران خانوم ما، همه زندگی مامان و بابا

سلام یک عصر یک روز بهاریست. علی و باران را بردم پارک از بس که حوصله شون تو خونه سر رفته بود. بخصوص علی که در بعضی موارد بقدری شیطنت میکنه که مجبور میشیم هرطور که شده ببریمش پارک. پارک نزدیک خونه حسابی شلوغ بود. باران بغلم بود و دنبال علی راه میرفتم. یک لحظه تو شلوغی پارک علی را ندیدم. یک دقیقه طول کشید و برای من چند ساعت گذشت لحظات غیبت علی... باران را محکم به بغلم چسباندم و با صدای بلند علی رو صدا میزدم. چند نفر نظرشون به من جلب شد. با خودم گفتم ازشون کمک بگیرم. اما نمیدونم چرا کمک نخواستم..موقع ورود به پارک  چند جوان بودند که زمین کنار پارک داشتند والیبال بازی میکردند. میگفتم نکنه یکی از اونا علی رو برداشته و برد...